- به نوشته همشهری جوان قبل از عید شیکاگوبولز دست به کار جالبی زد و سران این باشگاه به مناسبت بیستمین سالگرد اولین قهرمانی‌شان در NBA تمام ستاره‌های جاودان اوایل دهه 1990 میلادی را گرد هم جمع کردند تا ضمن مرور خاطرات شیرین آن دوران به یاد همه بیاورد که «گاوهای خشمگین» شیکاگو چه تیم بزرگ و معروفی بودند .

اسکاتی پیپن، هوراس گرانت، دنیس رادمن و از همه مهم‌تر مایکل جردن بعد از حدود 20 سال با هیبتی جدید دور هم جمع شدند صحبت کردند گفتند خندیدند اشک ریختند عکس گرفتند و برای بولز آرزوی موفقیت دوباره کردند.

20 سال پیش بود همه حرف از لس‌آنجلس، بوستون سلتیکس و دیترویت پیستونس می‌زدند قهرمانی دست این سه تیم می‌چرخید و در هر زمین و زمانی مهارناپذیر بودند 40 سال از تاریخ NBA می‌گذشت و شیکاگوبولز که خودش 24 سال بیشتر نداشت نه مقامی به دست آورده بود و نه در این اندازه‌ها ظاهر شده بود. 20 سال اول کار شیکاگوبولز را دوران ماقبل جردن می‌نامند درسال 1984 اما جردن یک متر و 98 سانتی‌متری ترکه‌ای و سیاه که در مسابقات کالج بسکتبال در آمریکا درخشیده بود از کارولینای شمالی به شیکاگو رفت و با تیم بولز قرارداد بست و البته فرصت زیادی برای بازی به دست نمی‌آورد و مجبور بود برای گرفتن مدرکش تا سال 1986 به کارولینا برگردد و سر کلاس حاضر شود.

درسش که تمام شد و تبدیل شد به بازیکن ثابت تیم و شماره 23 را به تن کرد. یک سال بعد اسکاتی پپین بهترین آسمان فوروارد تاریخ NBA که آن زمان 21 سال بیشتر نداشت به جردن پیوست و این آغاز راه دوستی این دو در مسیر افتخار بود.

سال 1991 جردن و پیپن با درخشش وصف‌ناپذیر خود اولین قهرمانی شیکاگوبولز را رقم زدند و ناباورانه در فینال پلی‌آف NBA لس‌آنجلس لیکرز را 4 بر یک و با اختلافی فاحش شکست دادند. در پلی‌آف دو تیم حداکثر هفت بار با هم بازی می‌کنند و تیمی که زودتر به چهارمین پیروزی‌اش برسد برنده اعلام می‌شود «گاوخونی‌«‌های شیکاگو هم زیباترین شب این شهر را در 12 ژوئن سال 1991 رقم زدند و با پیروزی 108 بر 101 با چهارمین برخود مقابل لیکرز به اولین قهرمانی‌شان رسیدند.

در حالی که جردن از همان سال تبدیل شد به یکی از محبوب‌ترین بازیکنان NBA درخشش او و پیپن ادامه پیدا کرد. شیکاگو بولز سال بعد ضمن قهرمانی دوباره در این مسابقات بهترین عملکرد تاریخ خود را به نمایش گذاشت. این بار پرتلند بلیزر بود که زیر فشار سنگین حملات بولز تاب نیاورد و قهرمانی را دو‌دستی تقدیم این تیم کرد.

جردن: هنوز هم می‌شود

وقتی در سالن یونایتد سنتر جردن با کت‌وشلوار طوسی‌اش پشت میکروفن رفت، صدای انفجار هواداران، شیکاگو و کل ایلینویز را لرزاند. او که یک قدم جلوتر از دوست صمیمی‌اش پیپن ایستاده بود تنها کاری که می‌توانست بکند لبخند زدن بود. اما وقتی لب به سخن گشود احساسات واقعی را در چشمان پراشک بسیاری از هواداران می‌شد دید:« کاش می‌شد زمان را به عقب بازگرداند؛ این احساسی است که من دارم. اما زمان پدر شدن سراغ همه می‌آید. باید با آن کنار آمد. دلم برای آن روز‌ها تنگ شده. دلم تنگ شده.»‍ کم پیش می‌آید که هر 22 هزار و 123 صندلی سالن یونایتد سنتر پر شود. این بار اما جردن هیچ صندلی‌ای را خالی نمی‌یافت. «اگر به تیمتان نگاه کنید می‌بینید که شما دوباره در مسیر هستید شگفت‌ زده نشوید اگر دوباره شش قهرمانی به دست آورید»

جردن اشاره‌ای کرد به درک ‌رز، ستاره این روز‌های شیکاگو و تاکید کرد که با او هیچ کاری نشدنی نیست: «اگر شما همان‌طور که شیکاگو بازی می‌کرد بازی کنید می‌توانید بهترین تیم کنفراس شرق بشوید. من بعد از هفت سال حضور در شیکاگو به اولین قهرمانی‌ام رسیدم. فکر نمی‌کنم هفت سال طول بکشد تا شما به قهرمانی برسید»

دشمنی با دیترویت

قبل از اینکه مایکل جردن، اسکاتی پیپن و شیکاگو بولز اولین قهرمانی‌اش را در NBA به دست آورند، سه سال پیاپی بود که دیترویت پیستونز این تیم را در پلی‌آف حذف می‌کرد. از همه تلخ‌ترش سال 1990 بود که هر دو تیم شش بار با هم بازی کردند و هر کدام سه بار برنده شدند. بازی آخر اما در زمین دیترویت بود و این تیم موفق شد چهارمین پیروزی‌اش را در هفتمین بازی به دست آورد.

پیپن آن سال را سخت‌ترین سال زندگی‌اش می‌داند: «فصل خیلی بدی بود. ما خیلی خوب بازی می‌کردیم و فکر می‌کردیم که آماده‌ایم پیستونز را ببریم و قهرمان شویم. به هر حال در پایان راه چراغ روشنی می‌دیدیم من می‌دانستم که جوانم و حتماً دلیلی داشته که پیروز نشدیم. شاید هنوز بدن ضعیفی داشتم»

او اما وقتی از شکستن ‌پیستونز حرف زدن را آغاز کرد رو به جردن کرده بود تا خاطرات را دو نفری به یاد بیاورند: «لحظه‌ای تاریخی بود برای تیم دیترویت مانعی بود که سه سال نتوانسته بودیم آن را از سر راه برداریم. حس می‌کردیم ذره‌ای عظیم برایمان به کوچکی یک جوی آب شده است. مایکل به جای رسیده بو که باور داشت هیچ تیمی نباید جلوی ما را بگیرد. او بعد از قهرمانی از من تشکر کرد. اما نمی‌دانستم پیروزی ما به خاطر جادو بوده یا مایکل. من او را شایسته همه تمجید‌ها می‌دانستم»

1996؛ من برگشتم

پیپن در صحبت‌هایش تاکید کرد بهترین روز زندگی‌اش مربوط می‌شود به همان موقع که جردن تصمیم گرفت برگردد: «مایکل به من گفته بود دلش تنگ شده برای بازی. اما هرگز تصمیمی جدی نمی‌گرفت. وقتی شنیدم به باشگاه آمده خوشحال‌ترین آدم روی زمین بود
.»
بمب خبری بازگشت مایکل جردن به شیکاگو بولز آن قدر بزرگ بود که تمام روزننامه‌ها، شبکه‌های تلویزیونی، مردم و همه ورزشکاران حتی تنیس‌بازان را تکان داد. آندری آغاسی، قهرمان آمریکایی تنیس او را بهترین بازیکن تاریخ می‌دانست و برای همین از بازگشتش ابراز خوشحالی کرده بود. بازگشت او به شیکاگو مصادف شد با پیوستن دنیس رادمن به این تیم حالا دیگر زوج دست‌نیافتنی شیکاگو بولز جایش را داد به مثلث طلایی جردن - پیپن - رادمن. درخشش این سه بازکین کاری کرد که شیکاگو بولز در سال‌های 1996، 1997 و 1998 یک بار دیگر سه‌گانه‌ای پشت‌سر هم به دست آورد و تعداد قهرمانی‌هایش را به عدد شش برساند.201